اثر زنجبیل روی فشار خون

بررسی زنجبیل و فشار خون

در این مقاله شما اثر زنجبیل روی فشار خون را خواهید دانست و همچنین متوجه میشوید که چه کسانی نباید چای زنجبیل مصرف کنند‌. چای زنجبیل خواص فراوانی از جمله سم زدایی بدن ، کاهش وزن و چربی شکم ، کاهش التهاب و اضطراب و کمک به درمان سرطان دارد. همچنین مصرف مقدار معینی از زنجبیل با مشورت پزشک میتواند به کاهش فشار خون کمک کند اما نکته ای که حائز اهمیت است این است که مصرف زیاد چای زنجبیل باعث بالا رفتن فشار خون میشود. پس نباید در مصرف آن زیاده روی کرد.

چگونه زنجبیل موجب کاهش فشار خون میشود

آزمایش هایی انجام شده است که نشان میدهد زنجبیل روی کاهش فشار خون و ریتم قلب موثر است. در یکی از این آزمایش ها یک گروه ۶۰ نفره را انتخاب کردند و سپس این ۶۰ نفر را به ۳ گروه ۲۰ نفره تقسیم کردند. در ابتدا پارامتر هایی مانند فشار سیستولیک ، فشار دیاستولیک و ریتم قلب را در این افراد اندازه گیری کردند. سپس به دو گروه از آنها یک لیوان آب زنجبیل و به یک گروه فقط آب داده شد. پس از گذشت ۲ ساعت مشاهده کردند که پارامتر های گفته شده در افرادی که آب زنجبیل مصرف نمودند کاهش پیدا کرده است.

در واقع زنجبیل با اثر بر روی کلسترول و لیپوپروتئین کم چگال ، پرفشاری خون را کاهش میدهد. کلسترول و لیپوپروتئین با تجمع در طول رگ ها قطر رگ را کاهش میدهند و همین امر موجب پر فشاری خون میشود. زنجبیل مانع تجمع کلسترول ها و لیپوپروتئین میشود و در نتیجه باعث گشاد شدن عروق و کاهش فشار خون میشود.

میزان مصرف چای زنجبیل برای افراد دارای فشار خون بالا

در طب سنتی پزشکان توصیه میکنند افرادی که دارای فشار خون بالا هستند میزان کمتری زنجبیل را مصرف کنند. به این افراد توصیه میشود نصف قاشق چای خوری زنجبیل یا ریشه های تکه تکه شده آن را در یک لیوان آب جوش بریزند و درِ ظرف را به مدت ۱۰ دقیقه بگذارند. سپس برای رفع تندی طعم زنجبیل آن را با کمی عسل مخلوط کرده و میل نمایند.

آیا مصرف زنجبیل به تنهایی برای کاهش فشار خون کافی است

همانطور که گفتیم اگر زنجبیل را طبق نظر پزشک و با اعتدال مصرف کنیم به کاهش فشار خون کمک میکند. اما مصرف زنجبیل به تنهایی برای کاهش فشار خون موثر نیست و باید آن را به عنوان درمان طبیعی کنار درمان تجویز شده پزشک استفاده کرد.

چه کسانی نباید زنجبیل مصرف کنند

۱. افراد کم وزن : یکی از خواص زنجبیل همان طور که گفتیم کاهش اشتها و چربی سوزی است. بنابراین به افراد لاغری که وزنشان کمتر از حد طبیعی است توصیه میشود از مصرف زیاد زنجبیل خودداری کنند. زیرا باعث میشود اشتهای این افراد کمتر شده و به دنبال آن موجب ریزش مو و کمبود ویتامین شود.

۲. بیماران هموفیلی : بیماری هموفیلی نوعی اختلال است که در آن بدن در لخته شدن خون ناتوان است. این اختلال باعث میشود در مواردی که فرد آسیب دیده و دچار خون ریزی شده است ، خون به صورت طبیعی لخته نشود و خون ریزی ادامه پیدا کند. زنجبیل در افراد سالم باعث بهبود گردش خون میشود. اما مصرف زنجبیل در بیماران هموفیلی به علت ناتوانی در لخته شدن خون میتواند باعث تشدید خون ریزی شده و خطرناک باشد.

۳. زنان باردار : به طور کلی به زنان باردار توصیه میشود که قبل از مصرف زنجبیل با پزشک خود مشورت کنند و حد الامکان از مصرف آن خودداری کنند. مخصوصا در سه ماهه آخر بارداری مصرف زنجبیل میتواند موجب زایمان زودرس شود. همچنین طبع زنجبیل در طب سنتی گرم و تر است و به همین خاطر به عنوان یک ماده ی قاعده آور استفاده میشود. لزا برای خانم های باردار بسیار خطرناک است و احتمال سقط جنین را به همراه دارد.

۴. افرادی که داروهای دیابت و فشار خون مصرف میکنند : زنجبیل با داروهای دیابت ، فشار خون ، ضد انعقاد و انسولین نباید مصرف شود. ترکیب این داروها با زنجبیل میتواند بسیار خطرناک باشد. از این رو به افرادی که این داروها را مصرف میکنند توصیه میشود از مصرف زنجبیل خودداری کنند.

۵. کودکان زیر ۲ سال

۶. افرادی که ناراحتی معده دارند : مصرف زیاد زنجبیل موجب سوزش سر دل میشود بنابراین به افرادی که ریفلاکس و ناراحتی معده دارند توصیه میشود از مصرف زیاد زنجبیل خودداری کنند.

نکته پایانی

برای مصرف زنجبیل و بهره بردن از خواص سرشار آن حتما به موارد منع مصرف زنجبیل توجه کنید تا دچار مشکل نشوید. اگر دارای فشار خون بالا هستید با پزشک طب سنتی در مورد میزان دقیق مصرف زنجبیل مشورت کنید زیرا زیاده روی در آن اثر معکوس میگذارد. همچنین زنجبیل دارای طبع گرم و تر است بنابراین پس از مصرف آن بهتر است از خنک کننده ها استفاده شود‌.

گرد آورنده: زینب محمدی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

زنجبیل (از پارسی میانه سَنگیپِل، نیز در برخی متون قدیمی شنگویر) یک گیاه خوراکی، ادویه یا گیاه دارویی است که از شاخه کورکومین است و از ریشه گیاهان Zingiber officinale می‌باشد.

جنس زنجبیل سرده‌ای از تیره زنجبیلیان علفی ایستاده چندساله با حدود ۷۰ گونه بومی آسیای جنوب شرقی است با ساقه باریک و نی‌مانند و برگ‌های سرنیزه‌ای سبز براق که از زمین‌ساقه‌ای غده‌ای می‌رویند؛ گل‌های آن‌ها سبز مایل به زرد با لبه‌ای ارغوانی و لکه‌های کرم‌رنگ و گل‌آذین مخروطی و کوچک و سنبله‌ای متراکم است که در تابستان از زمین ساقه بیرون می‌زند.

ترکیبات شیمیایی:

اصلی‌ترین ترکیبات زنجبیل شامل مواد بودار سوزاننده ای هست که بیشتر اثرات اصلی آن مربوط به همین مواد می‌باشد.

ترکیبات اصلی و اساسی آن شامل: انواع قندها (از ۵۰ تا ۷۰ درصد)، چربی‌ها (از ۳ تا ۱۸ درصد)، اولئورزین (از ۴ تا ۵/۷درصد) و ترکیبات سوزاننده (از ۱ تا ۳ درصد) می‌باشد.

۱ قاشق غذاخوری زنجبیل تازه (یعنی ۶ گرم) حاوی ۵ کالری، ۱ گرم کربوهیدرات و به مقدار خیلی کمی چربی، پروتئینو فیبر می‌باشد.

زنجبیل از زمان‌های دور به کار برده می‌شده و هنوز هم در پزشکی باستانی چین جایگاه باارزشی دارد. در ایران باستان نیز این گیاه با نام ژنگویر شناخته شده بود و کاربرد داشت و از ایران و کشورهای عربی به سوی غرب سفر کرد. در غرب پزشکی یونانی به نام «دیوسکوریدس» نخستین بار در سده یکم میلادی کاربرد درمانی زنجبیل را ثبت کرد، گرچه سده‌ها پیش از آن این گیاه عطردار از کشورهای خاور دور به اروپا صادر می‌شد، تا سده‌های میانه، به عنوان یک ماده اولیه آشپزی در اروپا کاملاً شناخته شده بود.

امروزه این گیاه در بیشتر مناطق استوایی کشت می‌شود. آشنایان با پزشکی هندی آیورودا از آن به عنوان داروی جهانی نام می‌برند؛ این امر نه تنها به خاطر خواص ضد قارچی، ضد باکتری آن است، بلکه به خاطر اثر تسکین بخش آن بر روی دستگاه گوارش هم هست، که اینها باعث شده هندیان بیش از ۲۰۰۰ سال زنجبیل را مصرف کرده‌اند و یکی از بهترین شفابخش‌های طبیعی برای درمان بیماری‌های مسافرت، حالت تهوع و سرگیجه در غرب مطرح کرده و برخلاف بعضی داروهای مرسوم این بیماری‌ها هیچ عوارض جانبی منفی ندارد.

در پژوهشی که در دانمارک انجام شد به ۴۰ نفر از دانشجویان نیرو دریایی یک گرم پودر زنجبیل و به ۴۰ نفر دیگر مقداری دارونما داده و مشاهده شد زنجبیل به مراتب در کاهش دفعات استفراغ و از بین بردن عرق سرد مؤثر بوده. بعضی کارشناسان، زنجبیل را برای درمان تهوع صبحگاهی دوران حاملگی توصیه می‌کنند. البته لازم به تذکر است در این خصوص همیشه با پزشک مشورت نمایید.

منبع بحش دوم:ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد